درست شب یلدا بود، بعد از انفجار؛ واژه در واژه دراز کشیده بود رو به روی محراب دلش...

در هر واژه تو را میخواند و قرص ماه را می نگریست و

در آن روشنی اش از تو نگاهی می طلبید از برای بوی خونی سرخ...

یادش افتاد سری جدا بر سر نی هم تو را می خواند... بغضش در گلو می شکند...

بیاد شب یلدای حیاط خانه کوچکشان کنار حوض افتد، مادر سبدی سیب سرخ ریخت بر آبی روشن...

 باز هم دست راستش را بر سینه کشید خون را بویید...

چشمش به قمقمه ماند، یاد سقا افتاد که نگاهش به خیمه بود تا...

 آرام خیز برداشت و اما نتوانست هیچ حرکتی کند...

خار بیابان کتف چپش را خراشید، دید دستش هم سر جایش نیست

به یاد خواهر کوچش افتاد که وقت وداع گفت دست بده قول دادی برایم عروسک بیاوری...

چشمش سیاهی رفت و دلش افتاد در خرابه و سه ساله ای که...

 رو کرد به ستاره ای که سو سو میزد بر لب حمد جاری ساخت و قنوت خواهری صبور را بیاد آورد...

وقتی چشمش را به قطعه ای جدا شده از پیکرش دوخت نگریست که پوتین به چشمش آشناست...

چشم برداشت و نگاهش او را به همان صحرایی کشاندکه اربا اربا شده ای در میان عبا بود......

خون بالا آورد و ناگهان راه حلقومش بسته شد، داشت نفسش بند می آمد که سپیدی و نازکی گلو و تیر سه شعبه را بخاطر آورد...

دیگر طاقتی نماند و ... شهید شد...